Pierwsze sanktuarium maryjne na Ziemi Szczecińskiej -11 kwietnia 1984 r.

Jednak trudno dzisiaj ustalić powód rozpoczęcia w 1980 r. przez ks. Żelawskiego rozmów z biskupem Majdańskim na temat utworzenia sanktuarium maryjnego w Siekierkach. Pewnym jest to, że konsekwencją rozmów było podjęcie przez biskupa 1 lutego 1982 r. decyzji o utworzeniu sanktuarium maryjnego w tejże miejscowości. Rok później, 7 grudnia 1983 r., powstającemu sanktuarium biskup diecezji wybrał nazwę Sanktuarium Nadodrzańskiej Królowej Pokoju. Można przypuszczać, że przy doborze wezwania biskup kierował się lokalizacją sanktuarium w Siekierkach i historią tegoż miejsca, gdzie podczas drugiej wojny światowej odbyło się forsowanie Odry przez wojska polskie i radzieckie.
    11 kwietnia 1984 r. została przywieziona do domu parafialnego w Klępiczu kopia obrazu Matki Bożej ze Stoczka Warmińskiego, a 1 lipca podczas oficjalnej inauguracji sanktuarium, obraz został przeniesiony do tymczasowej kaplicy w Siekierkach.
    Następnym krokiem było utworzenie 19 stycznia 1986 r. parafii w Siekierkach w skład, której weszły miejscowości: Stara Rudnica, Stary Kostrzynek i Stare Łysogórki.
    Budowa kościoła, rozpoczęła się dopiero dwa lata od podjęcia przez biskupa decyzji o tworzeniu sanktuarium. Dzięki pomocy materialnej i bezpośredniemu zaangażowaniu parafian rozpoczęto budowę świątyni, która stanęła na miejscu rozebranego przez władze państwowe w 1957 r. kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Budowę świątyni wspierali materialnie też przybywający tu pielgrzymi. W 1988 r. został wmurowany kamień węgielny, a 6 maja 1990 r. biskup Majdański dokonał konsekracji kościoła pw. Matki Bożej Królowej Pokoju, do którego został przeniesiony obraz z tymczasowej kaplicy.
    Czczona tu była w obrazie Nadodrzańskiej Królowej Pokoju Matka Boża. Była to – jak już wspomniano - kopia obrazu Śnieżnej Królowej Pokoju ze Stoczka Warmińskiego. Obraz o rozmiarach 110 cm x 77 cm, namalowany w 1980 r. przez Elżbietę Werc-Czeczot z Poznania, ukazywał tylko popiersie Madonny. Wizerunek przez cztery lata, do czasu przekazania go do Siekierek, znajdował się w celi więźnia - kardynała Stefana Wyszyńskiego w Stoczku.
    Kustoszem sanktuarium był każdorazowo proboszcz parafii w Siekierkach. Dnia 31 grudnia 1985 r. rektorem sanktuarium został ks. January Żelawski, którego 19 stycznia 1986 r. biskup mianował administratorem parafii, a następnie 30 maja tegoż roku proboszczem parafii pw. Matki Bożej Królowej Pokoju w Siekierkach. Urząd swój pełnił do 29 października 1987 r. Jego miejsce zajął ks. Jan Kazieczko, który od 19 września 1987 r., jako proboszcz parafii w Raduniu, pełnił urząd administratora w Siekierkach, a 1 listopada tegoż roku został mianowany proboszczem tejże parafii do 1 lipca 1991 r. Kolejnym kustoszem był ks. Adam Marek Kosiński, który w okresie od 1 lipca 1991 r. do 25 czerwca 1992 r. pełnił urząd administratora parafii. W roku objęcia władzy przez arcybiskupa Przykuckiego do nadodrzańskiego sanktuarium zostali sprowadzeni ojcowie ze Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Pierwszym proboszczem z tegoż zgromadzenia został 25 kwietnia 1992 r. ojciec Benedykt Mądrzejewski, który urząd piastował do 30 czerwca 2000 r. Z tym dniem ojcowie redemptoryści opuścili sanktuarium w Siekierkach, i proboszczem ponownie został ksiądz diecezjalny, Dariusz Pauk.
    Sanktuarium powstało z myślą, aby wierni mogli powierzać Matce Bożej prośby o pokój na ziemi i w każdej rodzinie. W szczególny sposób modlono się o zapobieganie rozbicia rodzin, rozwodom, zdradzie, alkoholizmowi, wszelkiej złej woli powodującej zaniedbanie i opuszczenie rodziny. Duszpasterstwo w zachodniopomorskim sanktuarium, tak jak w większości innych sanktuariów maryjnych, nie różniło się istotnie od duszpasterstwa ogólnego, ale posiadało swoją specyfikę, gdyż było ono w sposób zamierzony ukierunkowane, oprócz pielgrzymów na parafian. Pierwszą okazją do oddziaływania pastoralnego na wiernych były odpusty parafialne. Główny odpust w sanktuarium w Siekierkach został ustanowiony na pierwszą niedzielę po 3 maja. Były też dodatkowe uroczystości odpustowe przypadające na pierwszą niedzielę po 15 sierpnia oraz na 15 września, połączone z dożynkami regionalnymi. Bardzo często uroczystości kościelne zbiegały się tu z uroczystościami państwowymi na cmentarzu wojskowym w Siekierkach. Przykładem niech będą uroczystości związane z czterdziestą piątą rocznicą zakończenia II wojny światowej. W dodatku corocznie 9 maja, 1 września i 2 listopada sprawowano na cmentarzu wojskowym msze święte, a w kwietniu odbywały się wspólne rocznicowe obchody forsowania Odry. W ten sposób idea kultu maryjnego wykraczała daleko poza teologię w kierunku wartości narodowych i patriotycznych.
    W każdym sanktuarium maryjnym w sposób szczególny powinno rozwijać się życie liturgiczne, którego szczytem jest Eucharystia. Oprócz Mszy świętych parafialnych istniała również możliwość sprawowania Eucharystii dla grup przybywających do sanktuarium ze swoim duszpasterzem. Jak wiadomo pielgrzymki do loca sacra często sprzyjały i rozbudzały wolę nawrócenia przebywających tam ludzi, dlatego ważne znaczenie w duszpasterstwie sanktuarium miał sakrament pokuty i pojednania. W nadodrzańskim sanktuarium sakrament ten był sprawowany przed każdą mszą świętą, a kustosz, na każdą prośbę pielgrzymów, służył sakramentem spowiedzi. W sanktuariach maryjnych oprócz tradycyjnego duszpasterstwa rozwijały się jeszcze inne formy pobożności. W przypadku siekierkowskiego sanktuarium w każdy piątek odprawiane było nabożeństwo ekspiacyjne za grzechy przeciwko życiu. Przybierało ono formę drogi krzyżowej odbywającej się na ścieżkach wokół kościoła ze stacjami męki pańskiej.
    Oddzielnej uwagi wymagają pielgrzymki, które nie wynikały z nakazu wiary, lecz od stuleci stanowiły popularną i istotną formę pobożności. Odbywający się tu ruch pielgrzymi przybierał formę pielgrzymek zorganizowanych i prywatnych. W kalendarz sanktuarium zapisała się przede wszystkim piesza pielgrzymka z Chojny, której początki datujemy na 1985 r. Ruch pielgrzymkowy miał zasięg diecezjalny, najwięcej pielgrzymek przybywało z miejscowości okolicznych, wśród których można wymienić: Dębno Lubuskie, Gryfino, Kurzcko, Moryń i Trzebiatów. Jeśli chodzi o intensywność pielgrzymowania, szczyt przypadał na uroczystości odpustowe i święta patriotyczne na cmentarzu siekierkowskim. Były to pielgrzymki jednodniowe, gdyż przy sanktuarium nie istniał dom pielgrzyma, ani nie było dobrze rozwiniętego zaplecza socjalnego, gdzie pielgrzymi mogliby przenocować.